Rozdział 46.

- Cholera. - przeklnęłam pod nosem

- Nie cieszysz się, że mnie widzisz ? - zapytał chłopak

- Chyba sobie żartujesz ?! - zakpiłam z niego

- Przecież mnie kochałaś. - powiedział 

- Jak dobrze to ująłeś, kochałam. - powiedziałam z uśmieszkiem

- Skarbie. - powiedział czule i podszedł do mnie - Przecie wiesz, że coś do mnie czujesz.

- Jesteś żałosny. - syknęłam i splunęłam mu w twarz - Myślisz, że nie wiem, że chcesz coś zrobić Ness ?!

- Ah, tak. Twoja siostrzyczka. - powiedział z szerokim uśmieszkiem i zaczął mnie okrążać - Wiesz, że nie mógłbym jej nic zrobić.

- Zakłamany zdrajca. - powiedziałam i odepchnęłam go jak najdalej - Myślisz, że z ciebie taki chojrak ? - zapytałam ze złością - Wypierdalaj stąd bo nie raczę być dla ciebie miła !

- Kochanie. - powiedział - Może sobie daruj, co ?

- Dopóki żyję będę walczyć. - powiedziałam ze złością

- To może się niedługo zmienić. - powiedział chłopak

- Grozisz mi gnoju ? - zapytałam podniesionym tonem

- Jakaś ty pyskata. - powiedział chłopak - Zmieniłaś się.

- Na gorsze. - dokończyłam - A teraz radzę ci, zostaw mnie i moich znajomych w spokoju.

- Najpierw my się policzymy. - powiedział i podbiegł do mnie. Złapał mnie na gardło i podniósł.

Moje stopy oderwały się od ziemia, a gardło ścisnęło.

- Krystian ! - zasyczałam i skupiłam się. Tajemnicza moc napłynęła do mojego ciała, przenikając każdą komórkę mojego ciała. Uściska na gardle coraz bardziej nasilał swoją moc, a ja miałam problem z oddychaniem. Moja moc jednak skupiła się w rękach. Dotknęłam Krystiana w brzuch i wyrzuciłam z siebie poświatę. Krystian z wielką siłą walną o drzewo, a ja upadłam na ziemię, obijając sobie przy tym tyłek. Krystian zaskrzeczał jak kruk, a ja podskoczyłam na ziemi. Moc ulotniła się z szybkością. Spojrzałam na Krystiana, który podnosił się z ziemi.

- Pożałujesz. - wycedził przez zaciśnięte zęby. Zza jego pleców wyłoniły się czarne skrzydła, a on wzbił się w powietrze i po chwili już go nie było. Podniosłam się z ziemi i weszłam z powrotem do szpitala. Alex wstał z krzesełka i podbiegł do mnie.

- Co ci się stało ? - zapytał i złapał mnie za rękę

- O czym ty mówisz ? - zapytałam go

- Jesteś brudna. - powiedział

- Przewróciłam się. - skłamałam

- A gdzieś ty w ogóle była ? - zapytał Alex

- Przejść się. - powiedziałam. No porządnie się przewietrzyłam na moim wyjściu -.-

- Co z Ness ? - zapytałam Armina, który siedział na krzesełku z załamaną miną

- Podali jej leki uspokajające i przestała się.....teraz śpi. - powiedział wpatrując się w podłogę.

- Możemy do niej wejść ? - zapytałam Armina

- Lekarz powiedział, że trzeba zaczekać, aż się obudzi. - powiedział

- Zaczekamy tu. - powiedziałam - Miejmy nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

- Nadzieję - powtórzył cicho Armin - Gdybym wcześniej zareagował....gdybym mógł wtedy poradzić sobie z tymi drzwiami...

- Armin do cholery nie mogę cię słuchać. - powiedziałam i usiadłam obok niego - Nic nie mogłeś zrobić.

- Mogłem. - powiedział zły - Dużo mogłem....

- Nie możesz się obwiniać, za to co przydarzyło się Ness. - powiedział Alex

- To moja wina. - powiedział załamany i wyszedł ze szpitala.

- On cierpi. - powiedziałam i przytuliłam się do Alexa, który obiął mnie ręką.

- Widzę. - powiedział Alex - Z jednej strony go rozumiem. Gdybym ja był na jego miejscu, a tobie by się coś stało, na pewno...

- Alex, przestań. - powiedziałam - Nie mów tak. Nie wyobrażam sobie, że mógłbyś cierpieć przeze mnie.

- Kocham cię, wiesz ? - zapytał Alex z uśmiechem

- Wiem. - zachichotałam i pocałowałam go w policzek.

----------------------------------

Dziś króciutko : ). 

CZYTASZ = KOMENTUJ <3