Rozdział 18 - "Kiedy wszyscy już w ciebie zwątpili, pokaż, że się mylili"

Była 12:00. Trzeba było wyruszać w drogę, ale po tym wszystkim nie miałam jakoś do tego głowy.

Poszłam do pokoju po walizkę, która była spakowana od dnia kiedy wylądowałam w szpitalu.

Cholera! - powiedziałam. - Znowu te pieprzone bóle głowy.

Cały czas miałam w głowie te dwa słowa: "zemszczę się".
O co mu do cholery chodzi? - pytałam sama siebie.

Roksi? - zapytał ktoś wchodząc do pokoju.

Tak? - to był Krystian trzymał w jednej ręce swoją walizkę, a w drugiej smycz Hope.

Jedziemy. Gotowa? - spytał.

Tak. - powiedziałam. Podszedł do mnie dał mi smycz Hope i zabrał moją walizkę.

Idziesz? - zapytał.

Tak, tak. Poczekajcie na mnie na dole. Zaraz przyjdę.

Gdy Krystian zszedł na dół. Ktoś zapukał w okno(co było dziwne pokój był na piętrze).

Otworzyłam okno, a za nim był Kamil.

Czego tu szukasz? - zapytałam zdenerwowana, jednak szeptałam, żeby na dole mnie nie usłyszeli przez przypadek.

Nie rozumiesz, że nie mam ochoty z tobą rozmawiać. Na sam twój widok robi mi się nie dobrze. - powiedziałam. Chciałam zamknąć okno i odejść, ale on mi nie pozwolił.

Posłuchaj. Wiem, że Cię zraniłem, ale.. - nie dałam mu dokończyć, bo parsknęłam cynicznym śmiechem.

Wiem coś o Sławku. - powiedział.

Wiesz co? Mało mnie interesuje co ty wiesz. Ty tylko wiesz jak zagonić pannę do łóżka. Boże jaka ja byłam naiwna chodząc z Tobą.

Kochanie idziesz? - krzyczał z dołu Krystian.

Tak skarbie już idę. - odkrzyknęłam do niego.

Widzę, że znalazłaś sobie pocieszyciela. - powiedział Kamil.

Tak i jego naprawdę kocham, a nie tak jak Ciebie. Tak naprawdę to Julka pomogła mi zobaczyć jakim jesteś dupkiem i gnojkiem. Nara! - krzyknęłam i zatrzasnęłam okno w taki sposób, że Kamil chyba spadł na ziemie. Akurat do pokoju wszedł Krystian.

Idziesz? I czemu krzyczałaś? - spytał podchodząc do mnie i łapiąc mnie za rękę.

Nie krzyczałam. Chodźmy już. - powiedziałam i pociągnęłam go na dół.

                                                         "W drodze."

Jechaliśmy już jakieś 45 minut. Zrobiło mi się słabo i nie dobrze. Przesiadłam się na pierwsze miejsce obok Nicolasa.

Możesz się zatrzymać? - zapytałam. - Jest mi nie dobrze.

Okej. Tu zaraz jest stacja. - powiedział. Jakieś 5 minut później dojechaliśmy na stacje, a a jak poparzona wybiegłam z auta i pobiegłam do łazienki.

Zaczęłam wymiotować. Przybiegł za mną Krystian (Niewiarygodne jak on mnie kocha. Wszedł nawet za mną do damskiej toalety.)
Wyjdź! - krzyknęła. - Nie chcę, żebyś mnie taką oglądał. - powiedziałam i znowu zaczęłam wymiotować.
On nic nie powiedział tylko trzymał mi włosy. Gdy skończyłam wymiotować wypłukałam usta, a Krystian poszedł kupić mi gumy truskawkowe (mniam :D).

Ej Roksana. Ty jesteś pewna czy Ty.. - chciał się o coś zapytać, ale ja chyba wiedziałam o co mu chodzi.

Czy jestem w ciąży? O to Ci chodzi? - nic nie powiedział tylko pokiwał głową. - Właśnie o to chodzi, że nie jestem pewna.  Poproszę Nicolasa, żeby zatrzymał się przy aptece, a ja kupie test ciążowy.

Dobrze. - powiedział Krystian. Podszedł złapał mnie za rękę.

Pamiętaj na mnie zawsze możesz liczyć. Zawsze - po tych słowach zrobiło mi się jakoś lżej. Wiedziałam, że mam na kogo liczyć i, że mogę się komuś wygadać.

Wsiedliśmy do busa. Powiedziałam Nicolasowi, żeby zatrzymał się przy aptece, a on kiwnął tylko głową.

***************************************************************

Mam nadzieję, że się podoba zapraszam do komentowania. Dziękuje, że jesteście.
Dedykuje ten wpis mojej sis Darii.